Door Ecua-door

Voor de foto's klik hier!

Als je een grens overgaat (zoals bijvoorbeeld van Nederland naar België) dan is het verschil meestal vrij snel zichtbaar. Van Colombia naar Ecuador gaat in een vloeiende beweging en het duurde een paar uur voordat we echt het gevoel hadden in een ander land te zijn.

De eerste plaats die we bezochten was het dorpje Otovalo, ongeveer 3 uur van de grens, hier is iedere zaterdag een enorme markt voor en door inheemse bewoners, die allemaal nog traditionele kleding dragen. Hier werd direct duidelijk dat we niet meer in Colombia waren. Ecuadorianen hebben rode wangen, hoge jukbenen en van die kleine vierkante handen en voeten. De markt bedekte ongeveer het hele dorp en hoewel veel kraampjes ongeveer hetzelfde verkochten was toch alles net even anders, handgemaakte dekens, alpaca wol vesten en zelfgebreide felgekleurde mutsen.. :)
Buiten de markt om vonden we Otovalo wat saai en we zouden maandag met Spaanse les beginnen dus zondag vertrokken we op ons gemak naar Quito. Tijdens deze busrit had Erwin gezelschap van twee kinderen die een spel op onze iPad super interessant vonden, ze stonden bijna 2 uur naast Erwin met hun vieze handjes over het scherm te sliden :)

Het hostel waar we een week verbleven in Quito heeft enorm bijgedragen aan het plezier en de ervaring die we hebben van de stad. We sliepen in Community hostel, gerund door een jonge Ecuadoriaan (Marco) die super lekker kon koken  (je kon iedere avond mee eten wat de pot schaft voor $5), veel vrienden en familie over de vloer had en zorgde voor een altijd gezellige sfeer! Zo werden we onze eerste avond verrast door een verjaardagsfeest van zijn vader, Marco had een hele varkenspoot klaargemaakt en een Ecuadoriaans verjaardagsorkest geregeld (zie foto) waardoor het hele hostel + familie + vrienden meedanste en zong.

Voor de week Spaanse les in het nieuwe centrum van Quito moesten we iedere dag met de Ecovia (soort bus) die tijdens spitsuur bijzondere taferelen opleverde. Met je gezicht tegen het raam geperst is normaal en een plek om je aan vast te houden geen overbodige luxe want ze rijden als gekken, zitten is gewoonweg onmogelijk. De deuren slaan dicht als een guillotine dus als je niet oppast hakt de bus een hand of ander uitstekend lichaamsdeel af. Rood stoplicht? Dat betekend niet persé stoppen, dat was duidelijk.

Halverwege de week kregen we onze eerste voedselvergiftiging, tegelijk! We hadden het nog redelijk lang volgehouden met al het straat-eten tot nu toe dus we mogen niet klagen, maar het was geen pretje. Gelukkig was het hostel super chill en konden we rustig uitzieken. We moesten er een Spaanse les voor afzeggen maar je kan niet alles hebben.
Het beste effect van een week les is dat je daarna weekend kan vieren! Hoe heerlijk! Sarah was die zaterdag jarig en het was een, beetje ongeplande, super dag! In de ochtend een lekker ontbijtje van Marco en later koffie met taart in de stad.  Daarna bezochten we een bijzonder museum op een berg waar we met net nieuw gemaakte vrienden in het gras genoten van de zon en het uitzicht over Quito. Daarna keken we voetbal (Sarah zegt saai maar dragelijk ;) op een gezellig plein met andere vrienden uit het hostel. Met de hele groep gingen we uit eten en daarna dansen in club Opium, waar Marco Erwin leerde met zijn heupen te draaien op salsa muziek. Zo grappig om tussen alleen maar Ecuadorianen te staan swingen op Spaanse muziek! 

Vanaf Quito vertrokken we naar Quilotoa, een dorpje aan de rand van een kratermeer hoog in de bergen (4000m). We bleken hetzelfde plan te hebben als de Amerikaanse Geneva en besloten samen te gaan. Met dit onwijs aardige en grappige meisje bleven we uiteindelijk de hele week samen reizen omdat we er maar geen genoeg van kregen. We daalden samen af in het kratermeer (en moesten ook weer omhoog, krijgen nog ademnood als we eraan denken), sliepen in het meest ranzige hostel wat we ooit zagen waar ze de avond van te voren ons ontbijt klaarzette (gesneden fruit en yoghurt, zonder deksel) omdat ze niet zo vroeg op wilde staan voor ons, deden een lange hike door de bergen naar het volgende dorp en waren de rest van de dag onderweg om weer uit deze regio te komen met 6x overstappen van bus naar truck naar taxi. 

In het volgende dorpje Baños gingen we weer samen een dag hiken, een dag mountainbiken, uit eten, cocktails drinken en we lieten ons iedere avond uitgeput op bed vallen. De iets minder sportieve ons namen ook nog de tijd voor het bezoeken van de locale hotspring terwijl Geneva en Pratik (voegde zich ook nog een paar dagen bij ons) weer een belachelijk hoge berg beklommen.
Volgens veel Ecuadorianen is de treinrit bij 'nariz del diablo' (neus van de duivel) een echt hoogtepunt. Wij kwamen erachter dat het een verschrikkelijke toeristische attractie is met dansende mensen en veel te dure entreekaartjes. We reisden speciaal voor deze trein naar het dorpje Alausi, waar we erachter kwamen dat het ding die middag niet reed i.v.m onderhoud, dus we brachten de middag door met warme chocomelk, een wandeling door het über saaie dorp en veel gelach omdat het heel gezellig was met z'n drieën :)

De volgende ochtend probeerden we het opnieuw en toen begon het spektakel.. Een hyper moderne trein uit Europa (voorheen was het een oud model waarbij je nog op het dak kon zitten) met alleen maar toeristen en rijke Zuid Amerikanen, een stapvoets ritje door het dal, een eerste stop om op de foto te gaan met man en paard in klederdracht, een tweede stop om onze lunchbox  in ontvangst te nemen (ranzig droog broodje en koffie, voor melk in de koffie moest je bijbetalen), een museum zo groot als onze huiskamer, dansende 'lokale' mensen en weer de mogelijkheid op de foto te gaan met een man, dit keer met lama. Tjeeeeeez, wat hebben wij ons zitten ergeren! Wel gezegd hebbende dat de uitzichten prachtig waren hoor, maar het is toch anders als je $25 betaald hebt voor een ritje van nog geen 2 uur terwijl een normale busrit van 4 uur $1,25 kost (met bijna dezelfde uitzichten).

Nog na-balend pakten we de bus naar Cuenca, waar we ineens weer verrast werden door de mooie straten en gezelligheid. In Ecuador doen ze over het algemeen geen moeite om hun huizen er mooi uit te laten zien, het zijn eigenlijk altijd rare blokken in verschillende pasteltinten, maar Cuenca heeft prachtige oude huizen en kerken, en veel restaurantjes en groene parken. Die avond liepen we een beetje te verdwalen op zoek naar eten toen we ineens op een enorme horde mensen stuitten. Na navraag bleek het een religieus feest waarbij het lichaam van Christus vereerd werd. Hele straten vol met eettentjes, wij smullen! 

 Onze laatste dag met Geneva brachten we door op een typische lazy sunday manier, laat ontbijten in de zon, lange wandeling door de stad inclusief bezoek aan lokale markt, koffie op het plein en boekje lezen in het gras. We namen afscheid omdat zij naar huis ging en wij de volgende dag zouden vertrekken naar onze volgende bestemming, de Galapagos eilanden!!! We schrijven dit in de bus onderweg naar Guayaguil, waar ons vliegtuig vertrekt, morgen kan het 8 daagse avontuur beginnen! Wordt vervolgd... ;)