Wow Myanmar, WOW......

Voor foto's klik hier

Wat een fantastisch land. We wisten niet helemaal goed wat we konden verwachten, maar het land heeft ons in alle opzichten enorm verrast. De rede van ons enthousiasme heeft vooral te maken met de inwoners van Myanmar. Nog nergens hebben wij mensen ontmoet die stuk voor stuk zo aardig, oprecht en vrolijk zijn.

We begonnen in Mandalay, Erwin was ondertussen alweer een stuk beter, en we namen vanaf het vliegveld een gedeelde taxi naar het hostel. Het was ons direct volledig onduidelijk hoe het verkeer hier functioneert, er zijn zowel auto's met het stuur rechts als links, maar ze rijden allemaal aan de 'rechterkant' (ook hier zijn nog de nodige variaties in mogelijk). Later ontdekte we dat de reden van deze verschillende auto's vooral met de overheid te maken heeft, zij hebben een flinke lepel in de pap als het aankomt op de aanschaf van producten als auto's en telefoons. Nieuwere auto's hebben een stuur links, deze worden door de overheid opgedragen. De invloed van de overheid lijkt verder in het dagelijks leven niet zo aanwezig als we aanvankelijk dachten.

De eerste indruk was best heftig, een enorme stap terug in de tijd, de meeste wegen niet geasfalteerd en overal viezigheid op straat. Bij een tweede blik bleek Mandalay een hele leuke stad, we konden overal veilig over straat, ook in het donker, en werden vooral heel veel aangekeken en soms wilden mensen zelfs even aan onze blanke huid voelen, te grappig. Mensen staren je enorm aan en als je dan lacht krijg je de grootste glimlach ooit terug, van echt iedereen, zonder uitzondering.

De volgende dag hebben we een fiets gehuurd en zijn met de lonely planet in de hand een route in de stad gaan fietsen. Dit was geweldig, door kleine straatjes, zwaaiende kindertjes en vriendelijk knikkende monniken, zwerfhonden en een krakende bamboebrug, die indruk van Mandalay is ons tot nu toe het best bij gebleven.

We zijn een dag op pad geweest met een taxi chauffeur die ons de bezienswaardigheden rondom de stad heeft laten zien, de omgeving was erg mooi, wij vonden echter het gesprek wat met deze man ontstond interessant, hij vertelde over zijn dagelijkse leven en de status van Myanmar in het algemeen. Hij nam ons mee naar een lokaal eettentje 'very cheap and very good' :) en dat was het! Lunch met verschillende curry's voor 80 cent pp!

Volgende plek was Bagan, waar we in een dorpje verbleven midden tussen honderden tempels. Ook hier weer een fiets gehuurd en op ons gemakje tempels bekeken tot we ze zat waren. Wat ons toen al erg begon op te vallen was dat hostels erg duur zijn in vergelijking met andere uitgaven. We hadden veel moeite  kamers te vinden omdat het overal zo druk was. Het toeristen aantal groeit sneller dan dat ze hotels kunnen bouwen (er zijn ook gewoon niet veel hotels omdat er niet zoveel toeristen waren tot een jaar terug) en daarom schieten de prijzen omhoog. Een super aardige jongen van het hostel had voor ons een kamer geregeld in Nyaungshwe, onze volgende bestemming, en dat was maar goed ook want eenmaal daar aangekomen bleek het zo vol te zitten dat er mensen in het klooster moesten overnachten!

Het verblijf in de omgeving van Inle Lake was heel bijzonder. Van collega Anita had Sarah een adres gekregen van mr. Moe Tuh met reisbureautje Inle Adventures. Zijn ogen gingen glimmen toen we de groeten kwamen doen  en wij waren meteen zijn 'good friends'. We moesten iedere avond blijven eten, hebben de meest grappige verhalen gehoord en hebben allerlei tripjes bij hem geboekt. Een Canadese jongen Ben heeft zich bij ons gevoegd en we hebben samen op het meer gevaren, een trek van 2 dagen door de bergen gemaakt en in een dorpje bij de neef van Moe Tuh geslapen.

De nachtbus naar Yangon de volgende dag was een minder groot succes, slapen met keiharde Burmese karaoke op de achtergrond gaat niet echt. Super moe van de reis leken we even moeite te hebben met weer zo'n vieze stad maar na een paar wandelingen waren we dat weer helemaal vergeten.

De lokale bewoners die wij gesproken hebben zijn heel blij met het stijgende aantal toeristen. Op scholen krijgen kinderen volop Engels en in de hotels spreken ze dit ook al aardig. Wat nog wel wringt is dat er delen niet te bereiken zijn voor toeristen en men weet dat er nog oorlogen (met name in het noorden) gaande zijn... Wij hebben hier tijdens de reis echter niets van gemerkt en ook TOTAAL niet onveilig gevoeld.

Wij kunnen vooral zeggen, ga Myanmar zo snel mogelijk bezoeken, voor je het weet is de authenticiteit die het land zo bijzonder maakt verdwenen.