Bolivia!

Het toeristische Peru achter ons latende reden we regelrecht in het arme, primitieve maar prachtige Bolivia. Met de bus over de grens, nieuwe stempels in ons paspoort en de Bolivianos (munteenheid) op zak.

De eerste plek was het grens dorpje Copacabana, je kan hier prachtige wandelingen maken.. We waren het wandelen even helemaal zat dus dat deden we niet ;) 

Na weer een volgende lange busrit kwamen we in het chaotische La Paz. Hoog, koud en druk!! Dat betekende dus buiten adem, dikke jas en voortdurend op je tas letten.. We moesten echt even wennen aan deze stad, straatjes verkennen, de lokale markt afstruinen en koffietentjes uitproberen. Het hielp, en de volgende dag deden we een lokale wandeltocht, georganiseerd door een lokale Boliviaan. Een echte aanrader, je komt op plekken waar je nooit alleen heen zou gaan, zo werd bijvoorbeeld onze toekomst werd voorspeld door een lokale 'waarzegger' door het lezen van cocablaadjes. Dit was echt briljant. Je kan alleen waarzegger worden als je ooit geraakt bent door bliksem en het nog kan navertellen, dit is het teken van de goden dat je nu de schakel bent tussen hier en daar. Alle Bolivianen geloven hier heilig in en wij werden dus ook voor gek verklaard dat we niet voor $500,- onze toekomst lieten 'fixen', want uiteraard was er iets mis :) apart was er niks aan de hand maar samen waren wij heel ongelukkig! Toen we zeiden dat we bijna 12 jaar samen waren keek hij alleen heel glazig.. Wij maken ons niet te veel zorgen ;)

De volgende stad op de planning was Sucre, we waren zo blij verrast door deze witte, vrolijke stad dat we bijna een week bleven! We sliepen in een gezellig hostel waar we een kamer in de achtertuin hadden, we voelden ons even helemaal thuis en genoten van het mooie weer hier. Niet zo veel te doen.. Kerkhof bezoeken, zondagmarkt een dorp verderop, lekker eten, salsa lesje tussendoor, lekker uit eten en mensen kijken op het centrale plein. 

Vol nieuwe energie vertrokken we naar Potosi, over deze stad hadden we in Sucre een documentaire gezien in de lokale bar. Potosi is de hoogste stad ter wereld en hij bestaat maar om één reden.. Zilvermijnen. 

Mensen werken hier onder bizarre omstandigheden uren achter elkaar om zoveel mogelijk zilver uit een enorme berg te exploderen met dynamiet. In de berg bevinden zich nu 180 gangen, sommige wel 20 'verdiepingen' diep. Mannen (en helaas ook kinderen) klauteren kilometers in de berg, blazen dynamiet op en dragen al het gesteente (gemengd met zilver) weer naar buiten. Het is een mega productie maar super inefficiënt en enorm gevaarlijk. Mannen worden hier gemiddeld niet ouder dan 42 jaar, ze gaan dood aan longziektes en ongelukken.

Dit wisten wij allemaal al van te voren, en dan toch een rondleiding doen in de mijnen :) met een groepje van zes, geleid door een ex-mijner liepen wij op 4000m hoogte, gewapend met een helm met lamp, de berg in. Oh ja, ze vereren hier de duivel, die beschermd je tegen het instorten enzo :s
We hadden al weinig adem door de hoogte, maar het stof maakte het er niet makkelijker op. Sommige stukken moesten we tijgerend op ons buik door het gangen stelsel, Sarah kon op veel plekken nog redelijk recht lopen maar Erwin had 3 dagen later nog spierpijn in zijn benen van het bukken.We ontmoetten de mijners aan het werk, hoorden dynamiet ontploffen diep in de berg en moesten opzij springen voor karren op een rails vol met zilver gesteente. Veiligheidsmaatregelen zijn anders dan in NL kunnen we jullie vertellen en we hebben een dansje gemaakt toen we weer licht zagen na 2,5 uur!! 

Blij dat we nog leefden, en gewoon boven de grond werken thuis, vertrokken we de volgende dag naar Uyuni. In deze toeristen-val (iedereen moet langs dit dorp, ze vragen de hoofdprijs en leveren de meest verschrikkelijke kwaliteit in ieder restaurant, winkel en hostel) sliepen we om vanuit daar Salar de Uyuni te bezoeken. Met een jeep trokken we drie dagen door ongelofelijke landschappen die ieder uur weer anders waren. 'Je hebt Bolivia niet gezien als je hier niet geweest bent' en dat is niet gelogen. Wederom een gevalletje van foto's zeggen meer!

Het enige nadeel in deze tijd van het jaar is de kou. Nergens in de omgeving hebben huizen/hotels verwarming of een vuurtje, en het kan zomaar 15 graden vriezen 's nachts. Gelukkig had ons hotel een oplossing.. Hotspring! Het was een bizarre ervaring om in je badkleding naar buiten te rennen in het donker en vervolgens uren in het warme water te badderen, met flessen wijn (alcohol was het enige wat ze verkochten) en de meeste sterren ooit gezien. We waren met een groep van 12 en hadden de grootste lol. Één van de gidsen had de auto naast de hotspring gereden en muziek aangezet :) en jawel hij had de theme-song van: Ghost Busters!!

Eenmaal terug in Uyuni vertrokken we met de lokale bus richting de volgende plek om 6 uur 's ochtends. We hadden AL onze kleren aan en nog gingen we dood van de kou.. Op een bord op straat stond -10 graden aangegeven! We dachten dat het in de bus beter zou zijn, maar helaas.. Ijs op de ramen, verwarming? Welnee, gewoon wachten tot de zon hoog genoeg is om de boel op te warmen. Klappertandend hebben wij uren zitten wachten op het eerste beetje warmte, dat was afzien!

Deze verschrikkelijke bus bracht ons hobbelend in 8 uur naar Tupiza, een zonnig dorpje in het zuiden van het land. Alle, maar dan ook alle restaurantjes noemen zichzelf pizzaria omdat ze denken dat toeristen dat graag eten.. En vervolgens gewoon brood met gesmolten kaas serveren :s Goed, wij trokken ons daar niks van aan en smeerden gewoon zelf brood met advocado en tomaat :) 

Erwin stond erop dat we gingen paardrijden, het is dé attractie in het dorp omdat de omgeving er zo cowboy-achtig uitziet. Wij hobbelend op paarden (Sarah eerst op een steen staan om op het paard te komen) door de vallei. Sarah had de grootste lol in galop, Erwin zijn paard in draf erachteraan en Erwin zelf werd steeds witter.. 'dit doe ik nooit meer! Het lijkt wel of ik een paar schoppen onder mijn kont heb gehad!' geen succes dus :)

De volgende dag vertrokken wij in hetzelfde bekende bus-taxi-lopen-taxi-bus verhaal de grens over naar Argentinië. Meteen merkbaar dat de bussen in Argentinië onwijs veel beter zijn dan aan de Boliviaanse kant.

We zijn nu al een week hier, het laatste land, en de laatste bestemming komt er bijna aan.. Buenos Aires. Jullie houden nog één verhaal tegoed, deze zullen we in het vliegtuig naar huis schrijven.. 

We hebben best wel zin in thuis maar kunnen ook niet geloven dat het allemaal zo snel gegaan is! Met een lege portemonnee maar oh zo veel nieuwe herinneringen, ervaringen en vriendschappen gaan we nog genieten van het laatste weekje, voordat we alle vrienden en familie thuis weer in de armen kunnen sluiten. Een half jaar is voor ons voorbij gevlogen maar ondertussen kan ons kleine neefje Peike lopen en hebben we geen idee meer welke muziek in de top 40 staat.. Tijd om naar huis te komen :)